Ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος την αποχαιρέτησε όπως της άρμοζε, όπως αποχαιρετούν τους αγγέλους και της ορκίστηκε ότι θα τιμά το στεφάνι τους έως το τέλος.

Η Μάρθα, η μεγάλη της, αμίλητη και με πόνο βαθύ είχε στο πλάι της την κόρη της Ζένια που έκλαιγε για τον χαμό της αγαπημένης της γιαγιάς.

Η Μαρία Ελένη κρατούσε συνεχώς το χέρι του πατέρα της που ήταν σαν χαμένος χωρίς την Ζωή του.

Όλοι ήταν από νωρίς στην εκκλησία και την περίμεναν. Για να μην χάσουν ούτε λεπτό μακριά της. Έστω και έτσι. Και υποδέχονταν φίλους και συγγενείς. Όλους εκείνους που βρέθηκαν κοντά τους σε αυτή την δύσκολη στιγμή. Πολιτικοί, ηθοποιοί, φίλοι, άγνωστοι, θαυμαστές της Ζωίτσας ακόμα και ένας τέως Βασιλιάς.

Την Ζωή την αγαπούσαν όλοι και την θαύμαζαν και αυτό ήταν μια κάποιου είδους παρηγοριά. Όμως η Ζωή του Αλέξανδρου, της Μάρθας, της Μαρίας Ελένης και της Ζένιας, το στήριγμά τους σε κάθε αναποδιά δεν ήταν εκεί να τους κρατήσει το χέρι.

Όλες αυτές τις ατελείωτες ώρες του αποχαιρετισμού, η ζωή μαζί της περνούσε από μπροστά τους σαν μια από τις ταινίες της.

Ο Αλέξανδρος την αποχαιρέτησε με λόγια σπαρακτικά και βγαλμένα από τα μύχια της ψυχής του:

Η φωνή του «έσπαγε» από τη θλίψη καθώς μιλούσε για τον άνθρωπο της ζωής του. Της αφιέρωσε ένα τετράστιχο. Της το είχε πει ένας μοναχός, τον οποίο η Ζωή Λάσκαρη συνήθιζε να επισκέπτεται: «Παρακαλώ τους αγγέλους την έγνοια σου να έχουν μα οι άγγελοι απάντησαν «αγγέλους δεν προσέχουν».
click4more


«Αντίο άγγελέ μου»: Ο σπαρακτικός επικήδειος του Αλέξανδρου Λυκουρέζου για τη Ζωή...

Σου στάθηκα μια φορά και εσύ μου στάθηκες δέκα. Δεν βρίσκεται άνθρωπος που να σου μοιάζει. Έφυγες τις ημέρες που κοιμήθηκε η Παναγία μας. Την τελευταία μας κοινωνία την λάβαμε μαζί, μπροστά στην Παναγία. Πάντα με συγχωρούσες. Σ’ ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες και σ’ ευχαριστώ για όλα όσα θα μου δίνεις. Το στεφάνι που μας έδεσε πριν από 41 χρόνια είναι και θα παραμείνει όπως το θέλεις, ζωντανό και φωτεινό».

Το χειροκρότημα ήταν τόσο δυνατό που έφτασε ως εκείνη. Ο πόνος τους μεγάλωνε καθώς η ώρα του αποχωρισμού ήταν κοντά. Η μικρή Ζένια δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά της.